Σε πανεθνικό επίπεδο στις ΗΠΑ, οι εκτρώσεις είναι ένα νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των γυναικών, από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας. Σε τοπικό επίπεδο όμως, διάφορες πολιτείες, κυρίως του Νότου και της Δύσης, θέτουν περιορισμούς στο μέχρι πότε μια γυναίκα επιτρέπεται να κάνει έκτρωση. Τελευταίο παράδειγμα η πολιτεία της Γεωργίας, που απαγόρευσε τις εκτρώσεις από τη στιγμή που ακούγεται ο χτύπος της καρδιάς του εμβρύου. Περίπου στις έξι εβδομάδες κύησης δηλαδή.
Αυτός ο νέος νόμος προέτρεψε τη βουλευτή των Δημοκρατικών στο τοπικό κοινοβούλιο, Dar’shun Kendrick, να φέρει προς ψήφιση ένα ηθελημένα «ειρωνικό» νομοσχέδιο, που μεταξύ άλλων θα απαγόρευε στους άνδρες την αγγειεκτομή χωρίς την έγκριση της συζύγου τους, θα τους απαγόρευε τη πρόσβαση σε φάρμακα κατά της στυτικής δυσλειτουργίας, απαγόρευση σε πορνογραφικό υλικό κλπ.
Πέρα από τη γελοιότητα της αμερικανικής αριστεράς, το σημαντικό είναι οι προσπάθειες, που καταβάλλουν αρκετές τοπικές κυβερνήσεις για να προστατέψουν τα δικαιώματα των αγέννητων εμβρύων. Στην ακόμα πιο «προοδευτική» Ευρώπη σε αυτό το θέμα, αρκετές κυβερνήσεις επίσης αντιστέκονται, όπως η Πολωνία, η Ισπανία, η Πορτογαλλία και η Μάλτα. Όλες Καθολικές χώρες. Στην κατά τα άλλα Ορθόδοξη όμως Ελλάδα και εν μέσω δημογραφικής κατάρρευσης, όπου κάθε νέο ελληνόπουλο έχει πλέον ιδιαίτερη αξία, όπως στα είδη προς εξαφάνιση, οι υπεύθυνοι πολιτικοί κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, μεταξύ άλλων και για ψηφοθηρικούς λόγους προς τον γυναικείο πληθυσμό.
Οι εκτρώσεις αποτελούν μία από τις πολλές παραμέτρους του δημογραφικού μας προβλήματος. Μπορεί να είναι αδύνατο να σταματήσουν εντελώς να γίνονται, αλλά μπορούν να μειωθούν σε αριθμό. Το κράτος αν δε θέλει να τις απαγορεύσει, μπορεί τουλάχιστον να σταματήσει να τις καλύπτει οικονομικά μέσω ΙΚΑ και κρατικών νοσοκομείων. Εκατοντάδες χιλιάδες λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο σε μία χώρα του μεγέθους της Ελλάδος. Τα χρήματα, που θα εξοικονομούνταν από τη μη δωρεάν παροχή εκτρώσεων θα μπορούσαν για παράδειγμα να διοχετευθούν προς κάλυψη μέρους των εξόδων δημοσίων κλινικών εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Το κράτος επίσης θα έπρεπε να ενημερώνει με διαφημιστικές καμπάνιες όπως για το κάπνισμα, για τις επιπτώσεις στην υγεία της γυναίκας από συνεχής εκτρώσεις. Να είναι υποχρεωτική η ενημέρωση προς τις νέες γυναίκες, για το τι ακριβώς, συμβαίνει ιατρικά όταν λαμβάνει χώρα μία έκτρωση, όπως και τι μορφή έχει το έμβρυο τη συγκεκριμένη στιγμή. Επίσης, στη τηλεόραση να «ηρωοποιούνται» σε τηλεοπτικά προγράμματα και να συγχαίρονται γυναίκες, που επέλεξαν να κρατήσουν το έμβρυο.
Φυσικά, μέριμνα και πρόνοια για την υποστήριξη ανύπαντρων ειδικά γυναικών, για την διευκόλυνση της απόφασής τους να συνεχίσουν την εγκυμοσύνη και από οικονομικής πλευράς και από πλευράς αντιμετώπισης καθημερινών προβλημάτων. Πρόκειται για μία δύσκολη απόφαση για κάθε γυναίκα αλλά δυστυχώς η ελληνική κοινωνία έχει μεταβληθεί σε μία έντονα υλιστική και ατομικιστική κοινωνία, που ως ένα βαθμό διευκολύνει και δικαιολογεί αυτή την απόφαση, καθιστώντας την σχεδόν ρουτίνα…
Γεώργιος Μανωλόπουλος