του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Ο Gianluca Buonanno, μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή στο ευρωπαικό κοινοβούλιο, χωρίς να τον γνωρίζω καθόλου. Περισσότερο απ’ όλα μου τράβηξε την προσοχή ο τρόπος που έκανε τις σύντομες παρεμβάεις του στις ολομέλειες. Είχε έναν μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο να κάνει έντονη την παρουσία του αλλά και να προκαλεί τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών.
Έκανε πάντα ένα μικρό «σόου» σε κάθε ομιλία του. Όταν γνωριτήκαμε, τον παρακολουθούσα από κοντά και αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια φιλία που μου έδωσε και την δυντότητα να δω και τι άνθρωπος ήταν. Πραγματικά δεν καθότανε ποτέ σε ησυχία. Επειδή ταυτόχρονα ήταν και δήμαρχος σε μια μικρή πόλη, την Βorgosesia στο Πιεμόντε της Β. Ιταλίας, έλειπε συχνά διότι την πόλη του την αγαπούσε σε βαθμό υπερβολής.
Έτσι ενώ εκτελούσε τα καθήκοντά του ως δήμαρχος, ετοίμαζε και τις θεαματικές παρεμβάσεις του στο ευρωκοινοβούλιο. Ιδεολογικά ήταν πολύ κοντά σε καθαρά εθνικιστικές θέσεις, αφού πριν εισχωρήσει στην Λέγκα του Βορρά, ήταν μέλος του MSI του νεοφασιστικού κινήματος της Ιταλίας.
Φανατικός πολέμιος της μετανάτευσης, λαθραίας η νόμιμης, ενάντια στους τσιγγάνους με επικές μάχες στην Ιταλία, ενάντια στους τοκογλύφους των Βρυξελλών αλλά και των συναδέρφων του ευρωβουλευτών όλων των κομμάτων αφού τους χαρακτήριζε απλά ανύπαρκτους.
Μυθικές οι μάχες του με τον τότε πρόεδρος του κοινοβουλίου τον Σούλτς, όπου μετά από κάθε παρέμβασή του, περίμενε και μια κλήση να παρουσιαστεί στο γραφείο του προέδρου για να απολογηθεί για…τις απρεπείς λέξεις και «ρατσιστικές» έννοιες που χρησιμοποιούσε. Φυσικά όλα τελείωναν με πρόστιμο χρηματικό, το οποιο πλήρωνε αλλά ετοίμαζε και το επόμενο.
Ήταν πραγματικά ένας σίφουνας που δημιουργούσε ανταραχή στα γαλήνια και συστημικά νερά της ευρωβουλής. Ακόμη και στο κόμμα του είχαν να λένε για την μη πολιτικά ορθή συμπεριφορά του, αλλά τον ιδιο δεν ένοιαζε καθόλου. Συστάσεις, παρατηρήσεις και άλλα, ήταν καθημερινά μια ρουτίνα για τον δαιμόνιο αυτόν πολιτικό.
Αλλά όπως ανέφερα, πάνω από όλα ήταν ένας άνθρωπος. Τον είχα παρακολουθήσει το πως εργαζόταν στην πόλη του, τον κόσμο που βοηθούσε, με τι αγάπη έκανε κάθε μέρα το λειτούργημα του δημάρχου, αδειάζοντας κυριολεκτικά τις τσέπες του σε όποιον είχε ανάγκη. Μάλιστα στην είσοδο της πόλης είχε βάλει μια επιγραφή που έγραφε: «παράνομος μετανάτης, ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Ας βοηθήσουμε τον Ιταλό».
Πολλά, δεκάδες τα περιστατικά που θα μπορούσα να πω γι αυτόν. Αλλά θα σταθώ σε δυο σημαδιακά. Το ένα εξελίχθηκε στην πόλη του όταν έμαθε ότι ο επίσκοπος της περιοχής του βοηθούσε μετανάστες και τους φιλοξενούσε στο τεράτιο σπίτι που είχε, ενώ δεν έκανε τίποτε για τους άπορους Ιταλούς συμπολίτες του. Τότε, φόρεσε την επίσημη στολή του δημαρχου, πήρε μια ντουντούκα και πραγματικά τον γελιοποίησε μπροστά σε κάμερες και κόσμο.
Η κορυφαία του όμως στιγμή ήταν στην ευρωβουλή όταν σε μια ομιλία του στην κυριολεξία ξεφτίλισε τον ατσαλάκωτο Αβραμόπουλο, Επίτροπο μετανάστευσης. Τον έλουσε με τρόπο ειρωνικό, σκληρό και επιθετικό, αφού τόνισε ότι κατά την διάρκεια των εργασιών της συγκεκριμένης επιτροπής ο ίδιος ο Επίτροπος έπαιζε με το κινητό του και του πρότεινε να του φέρει ένα κρεβάτι να κοιμηθεί.
Ένας «περίεργος» θάνατος
Ότι και να αναφέρω για τα έργα του, δεν αρκούν. Ήταν πραγματικά ένα αγκάθι αφού είχε βγάλει στην επιφάνεια και πολλά περιστατικά για την κατάσταση στην Λιβύη εκείνη την περίοδο. Είχε πάει ο ίδιος κάτω με κίνδυνο της ζωής του μάλιστα, ενώ μαινόταν οι μάχες. Έδωσε στο φως πολλά στοιχεία πoυ είχαν σχέση και με την εμπλοκή της ΕΕ. Μάλιστα σε μια κουβέντα που είχαμε κάποια στιγμή μου είχε πει ότι, μάλλον το χόντρυνε πολύ, αλλά πρεπει ο κόσμος να μάθει τι γίνεται αφού αυτοί, εννοούσε τους υπόλοιπους ευρωβουλευτές, κοιμούνται.
Εδώ όντως χόντρυνε το παιχνίδι, διότι τα συμφέροντα στην Λιβύη ξεπερνούν τις δυνάμεις μας. Ο Gianluca Buonanno, σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 5 Ιουνίου το 2016, σε μια εθνική οδό έξω από το Τορίνο. Οι λόγοι του δυστυχήματος είναι οι κλασικοί, σύμφωνα με τις αρχές και η υπόθεση κλείνει. Δεν θέλω να μπω σε συνωμοσίες αλλά δεν ήταν κάτι απλό. Υπάρχουν κάποια αναπάντητα ερωτήματα, όπως τα ίχνη ενός αμαξιού που με μεγάλη δύναμη χτύπησε το σταματημένο στην ΛΕΑ, αυτοκίνητο του ευρωβουλευτή και το οποίο δεν βρέθηκε ποτέ, παρόλο που μάρτυρες το πιστοποίησαν. Δεν υπάρχει σε καμιά αναφορά και όπως είπα η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.
Το θέμα είναι ότι ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος και πολιτικός έφυγε άδικα και δεν πρόλαβε να δει το κόμμα του να κυριαρχεί στην Ιταλία αλλά και να αποτελεί για την Ευρώπη μια μικρή ελπίδα για κάτι. Αλλά αποτέλεσε και αυτός ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του οικοδομήματος και θα το απολαμβάνει σίγουρα από ψηλά αφού θα έχει δημιουργήσει και εκεί κάποια… θεματάκια!