Δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, οι οποίες θα φέρουν (όπως λένε οι “ειδικοί’) την πολιτική αλλαγή. Κομματική αλλαγή θα φέρουν σίγουρα, γιατί πολιτική αλλαγή δεν προβλέπεται.
Ενώ λοιπόν πλησιάζουμε ίσως στις πιο απαξιωμένες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, υπάρχουν κάποιοι που πραγματικά ανησυχούν. Δεν ανησυχούν για το ποσοστό που θα λάβει το κόμμα τους στις εκλογές, ούτε αν θα εκλεγεί ο δικός τους βουλευτής ώστε να γίνει το ρουσφέτι.
Τα χρόνια που συμπράττω στον Ελεύθερο Κόσμο, με όλους αυτούς τους άξιους ανθρώπους που μου κάνουν τη τιμή να με αποκαλούν συναγωνιστή τους, ακούω συνεχώς για μια ένωση. Ποιος δεν θα την ήθελε; Αυτοί όμως που έπρεπε να ενωθούν, δεν το έκαναν. Το γιατί, ας απασχολήσει τους ίδιους. Εμένα, εσάς και πολλούς άλλους απλούς πολίτες, που επιλέξαμε να μην ενταχθούμε σε κάποιο κόμμα (αλλά που σεβόμαστε τον οποιονδήποτε κομματικό σχηματισμό), δεν είναι δουλειά μας να βρούμε το γιατί. Άλλο αν έχουμε την άποψή μας ο καθένας. Δεν πρόκειται για μια μετά Χριστόν υπεροψία ή εμμονή κατά των κομμάτων, πρόκειται για παρατήρηση της πορείας του πολιτικού αγώνα που επέλεξε να δώσει το εθνικιστικό κίνημα στην ολότητά του.
Το ένα μετά το άλλο, πολλά πατριωτικά κόμματα ανακοίνωσαν ότι δεν θα συμμετάσχουν στις επερχόμενες εκλογές. Πως θα διεξαχθεί ο πολιτικός αγώνας τότε;
Θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει την αναγκαιότητα ανασύνθεσης του κινήματος, αλλά της ανασύνθεσης προηγείται η σύνθεση, κάτι που ουσιαστικά δεν υπήρξε.
Ο εθνικισμός είναι κίνημα πηγαίο. Τα κόμματα του κατεστημένου ξέρουν πως να πολεμήσουν ένα άλλο κόμμα. Ας τους δώσουμε επιτέλους αυτό που δεν θέλουν. Ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα. Δεν είναι δυνατόν μετά τη προδοσία της Μακεδονίας, ο χώρος να παρουσιάζεται (έστω πολιτικά) ανίσχυρος. Δεν είναι δυνατόν τόσα χρόνια να μην έχει μπορέσει να διοργανωθεί μια δυναμικότατη εθνικιστική εκδήλωση την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου. Ίσως του πολιτικού αγώνα να έπρεπε να προηγηθεί μια κινηματική ζύμωση.
Να μπούμε στις συνειδήσεις του κόσμου ως ιδεολόγοι και όχι όπως μας παρουσιάζουν. Οι λέξεις αυτές δεν αποτελούν μομφή, κριτική ή οτιδήποτε άλλο. Ένα κόμμα εύκολα φιμώνεται, το είδαμε να συμβαίνει. Ένα κίνημα όμως δεν χρειάζεται προβολή και δεν αποσιωπάται. Οι λέξεις αυτές δεν κρύβουν καμία πικρία ή απαισιοδοξία.
Μια επαναπροσέγγιση του τρόπου του αγώνα ίσως βοηθούσε. Έχουμε ικανότατους συναγωνιστές, δεν αντιμετωπίζουμε τέτοιο πρόβλημα. Στον βούρκο που μας έχουν βάλει και μας λένε ότι πρέπει να κοιτάμε μπροστά, εμείς κοιτάμε ψηλά. Έχουμε ιδανικά, δεν έχουμε απλά πολιτικά προγράμματα. Αυτοί δεν μπορούν να οργανώσουν μια “τηλεμαχία”, είναι δυνατόν να μας νικήσουν; Όχι βέβαια…
Μιχάλης Τάντης