Παρασκευή και 13 έτυχε, να πρέπει, να αναφερθούμε στη σφαγή του Μελιγαλά. Όντως μερικά πράγματα, αν και τυχαία, δεν διαφεύγουν της προσοχής. Αν και η γνωστή ταινία τρόμου αναφέρεται σε φανταστικά γεγονότα, δυστυχώς οι «απελευθερωτές του λαού», χάρισαν και στους κατοίκους της Μεσσηνίας πραγματικό τρόμο και θάνατο.
Ήταν τότε, που οι κομμουνιστικές ορδές ξεχύθηκαν και έσπειραν προδοσία και θέρισαν ζωές κυριολεκτικά.
Ήταν τότε, που κάποιοι λέγοντας ότι πολεμούν για μια ελεύθερη πατρίδα σκότωσαν πολλούς, αλλά ούτε έναν κατακτητή. Ήταν αυτοί, που έβλεπαν την ήττα τους να έρχεται, αυτοί που έβλεπαν τα εθνοπροδοτικά τους σχέδια να αποτυγχάνουν. Με το θράσος του προδότη και την πρακτική του εγκληματία, αφαίρεσαν ζωές. Ζωές όχι καπιταλιστών, ούτε κατακτητών, ούτε καν ενόπλων. Αντίπαλοί τους ήταν γέροι, γριές, γυναίκες και παιδιά. Στα άσπρα μαλλιά των γερόντων είδαν τον προδότη του λαού. Στα μάτια των βρεφών είδαν τον ταξικό τους εχθρό.
Αδιάψευστος μάρτυρας οι τάφοι και οι πηγάδες εκείνων, που γεύτηκαν τον αγώνα των ανταρτών και των καπεταναίων τους. Γέροι ανήμποροι να περπατήσουν, μωρά που δεν είχαν συμπληρώσει ούτε το πρώτο έτος της ζωής τους, δεν γεύτηκαν μόνο το σφυρί, αλλά και το δρεπάνι.
Οι δολοφονίες αμέτρητες, αλλά η κτηνωδία ήθελε ακόμη μια πράξη για να ολοκληρωθεί.
Δεκάδες πτωμάτων ρίχτηκαν στη Πηγάδα του Μελιγαλά, το σύμβολο του «ένδοξου αγώνα» τους.
Τρόμος, θάνατος και φρίκη. Καμία λέξη δεν είναι ικανή να περιγράψει επαρκώς τι συνέβη εκείνες τις ημέρες στον Μελιγαλά. Αμετανόητοι, αταλάντευτοι και εμμονικοί πολλοί μέχρι σήμερα, αρνούνται να καταδικάσουν τη κομμουνιστική θηριωδία.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, στη βουλή δήλωσε ότι «σέβεται και τιμά, τους αγώνες της αριστεράς». Το νεοελληνικό αστικό κράτος ποτέ δεν καταδίκασε τους κομμουνιστές για τα εγκλήματά τους, γιατί δεν ήταν μόνο η πηγάδα…
Αντιθέτως μάλιστα, με υπουργική απόφαση ο συμμοριτοπόλεμος έγινε «εμφύλιος» και δόθηκε άφεση αμαρτιών σε εκείνους που έσφαξαν γέρους και μωρά.
Στα πλαίσια της «εθνικής συμφιλίωσης» ξεχάστηκαν τα πάντα και διεγράφησαν από τα βιβλία, ώστε τα γεγονότα να διαγραφούν κάποτε και από την ελληνική μνήμη. «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ», «Στη πηγάδα έγινε η μισή δουλειά», «Τα κονσερβοκούτια δεν σκούριασαν ακόμη», είναι μερικά από τα συνθήματα, που ακούμε μέχρι και στις μέρες μας. Συνθήματα εμπνεόμενα από σφαγές αμάχων.
Ποια εθνική συμφιλίωση; Με ποιους; Με αυτούς που δεν τη θέλουν;
Η μνήμη όμως δεν μπορεί να διαγραφεί. Τα εγκλήματα στον Μελιγαλά (και όχι μόνο) δεν θα ξεχαστούν ποτέ και ας υπάρχουν κάποιοι που φροντίζουν γι’ αυτό. Ο Ελληνισμός, δεν θα ξεχάσει ποτέ τους εχθρούς του! Και αν στη πηγάδα χωράνε και άλλοι, υπάρχουν ακόμη περισσότεροι που θα τους πολεμήσουν ξανά!
Και αν τότε έγινε η μισή δουλειά, είναι νομοτελειακό ότι κάποτε η δουλειά θα ολοκληρωθεί, αλλά ίσως όχι με το αποτέλεσμα που ονειρεύονται. Και αν ακόμη τα κονσερβοκούτια δεν έχουν σκουριάσει γι’ αυτούς, η γαλανόλευκη δεν θα υποσταλεί ποτέ για εμάς!
Μιχάλης Τάντης