Σε αντίθεση με τους υποταγμένους πολιτικάντηδες της Κύπρου, που επέστρεψαν την «σημαία» του ψευδοκράτους, κάποιος που πήρε ως πολεμικό λάφυρο όχι μία αλλά τέσσερις τουρκικές σημαίες δεν τις επέστρεψε ποτέ. Και ούτε οι Τούρκοι που οι δικοί μας τους τρέμουν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε γιατί ουσιαστικά δεν έχουν τη δύναμη. Ο λόγος για τον αείμνηστο Στρατηγό Νικόλαο Ντερτιλή που το 1964 στην προέλασή του στον θύλακα Κόκκινα-Μανσούρα απέσπασε από τέσσερα τουρκικά φυλάκια ισάριθμες σημαίες. Οι δύο βρίσκονταν στην κατοχή, τώρα σε δικούς του ανθρώπους, η τρίτη εδόθη στον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και η τέταρτη, μετά από παράκλησή του, στον Μακάριο.
Η λέξις «μάγκας» και τα παράγωγά της φέρει σε γενικές γραμμές θετική εικόνα κάποιου/ας που έχει θάρρος, τόλμη, τιμή, λόγο εμπιστοσύνης, ικανότητες να καταφέρνει διάφορα εγχειρήματα με επιτυχία και άλλες διάφορες ιδιότητες επίσης γενικώς επαινετές.
Σε αντίθεση με το «ψευτόμαγκας» και τα συναφή που αποκαλύπτουν κάποιον ως επιδειξία, κενολόγο, μπουρδολόγο, ψευταράκο και απατεωνάκο. Σε γενικές γραμμές κάποιον επηρμένο φουκαράκο. Υπάρχει και μία άλλη υποκατηγορία (χειρότερη) στην γλώσσα του σοφού λαού, ο λεγόμενος «κουραδόμαγκας» που σημαίνει ένα εντελώς ανάξιο δίποδο, έναν απαξιωμένο ανθρωπάκο.
Τα υποκοριστικά όμως έχουν ενίοτε και θετική σημασία π.χ. ένα αγαπημένο παιδί με το όνομα Γιάννης οι οικείοι θα το ονομάζουν Γιαννάκο δείχνοντας την αγάπη, τη θαλπωρή και την στοργή τους. Συγγραφική αδεία λοιπόν αυτόν τον νεαρό Σάββα που κατέβασε την σημαία των κατακτητών στην Κύπρο ας τον αποκαλούμε Σαββάκο και μαζί με όλα τα παραπάνω ας δεχτεί τη ν υπερηφάνεια και την αγάπη των Πανελλήνων.
Η πράξη του ήταν μία ενέργεια παράτολμη μεν, η οποία με δυσάρεστη τροπή μπορεί να του στοίχιζε πολλά, όμως την έφερε εις πέρας.
Αφαίρεσε την σημαία του Αττίλα και την φωτογραφία του Ντεκτάς, του ανθρώπου εκείνου που χάρη στην σφαγή έγινε μέγας και πολύς, αρχηγός ενός ψευδοκράτους με τις πλάτες άλλων. Ένας ψευτόμαγκας δηλαδή.
Και έπεται κάτι χειρότερο. Η κατηγορία των πολιτικών και των φορέων της Μεγαλονήσου που έσπευσαν να ξεπεράσουν σε ραγιαδισμό ο ένας τον άλλον. Που ανάγκασαν μέχρι και την οικογένεια του νεαρού να απολογηθεί.
Και επέστρεψαν με πομπές (ντροπές δηλαδή) τα σύμβολα της ατιμώσεως 45 ετών.
Αυτοί λοιπόν είναι οι κουραδόμαγκες τα ανθρωπάρια, τα σκουλήκια που θα πατάει πάντοτε το πόδι του Αγαρηνού, οι ευνούχοι, οι παλλακίδες, οι χανούμισσες, οι οδαλίσκες και τα γιουσουφάκια των πασάδων και των αγάδων.
Είναι φουκαράδες για φτύσιμο, τίποτε άλλο.
Ο Σαββάκος όμως-ας είναι καλά-είναι εξ αντιθέτου το κάτι άλλο.
Το χωριό όπου πήγε και εξευτέλισε τον κατακτητή-η Λύση-είναι η γενέτειρα του Γρηγόρη Αυξεντίου που κάηκε ζωντανός για να μην παραδοθεί στους αποικιοκράτες, η «σημαία» που απέσπασε με την μαγκιά του και την παλληκαριά του είναι αυτή που πήγε να κατεβάσει ο Σολωμός Σολωμού και έφαγε μολύβι (μολύβι που χρωστούμε στους εισβολείς) κι αν τον έπιαναν ίσως η τύχη του να ήταν σαν του Ισαάκ που έπεσε με λιωμένο το κεφάλι του. Αλλά με κεφάλι αγύριστο.
Όλους εμάς ο Σαββάκος μας έκανε περήφανους. Τις ψυχές των προαναφερόμενων τις έκανε ακόμη πιο ελαφρές. Λιβάνι και θυμίαμα έφθασε πυκνό και μεθυστικό στις Νήσους των Μακάρων, εκεί μακριά πέρα από τους δικούς μας κόσμους.
Δεν χάθηκαν λοιπόν «τα καλά παιδιά» και δεν θα χαθούν οι Σαββάκηδες. Κι άλλοι θα γεννηθούν. Εύγε που έριξες ένα χαστούκι ανάποδο σε όλους αυτούς που προπονούν την νεολαία μας για σκλάβους. Κάθε λογής σκλάβους.
Γεια σου ρε Σαββάκο μάγκα.
Πέτρος Μ.