Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1972 στο Μόναχο βρίσκονταν στη δεύτερη εβδομάδα διεξαγωγής τους. Εν μέσω ψυχρού πολέμου με την Γερμανία χωρισμένη στα δύο από Αμερικάνους και Σοβιετικούς η Ολυμπιακή Επιτροπή της Δ. Γερμανίας προσπαθεί να δημιουργήσει μία φιλική ατμόσφαιρα στο Ολυμπιακό Χωριό και ίσως γι’ αυτό η ασφάλεια στο Χωριό των αθλητών ήταν αρκετά χαλαρή. Μάλιστα, πολλές φορές οι αθλητές έρχονταν ή έφευγαν χωρίς να προσκομίζουν την απαραίτητη ταυτότητα, παρέκαμπταν τα σημεία ελέγχου της ασφάλειας και σκαρφάλωναν πάνω από τους φράχτες που περιέβαλλαν το Χωριό. Η απουσία ένοπλου προσωπικού είχε ανησυχήσει τον αρχηγό της αποστολής του Ισραήλ, Σμουελ Λάλκιν, πριν ακόμα η ομάδα του καταφτάσει στο Μόναχο. Οι φόβοι του, αποδείχτηκαν σωστοί στις 5 Σεπτεμβρίου 1972. Άλλωστε τότε δεν υπήρχαν τα σημερινά μέτρα ασφαλείας αφού η Ισλαμική, κυρίως, τρομοκρατία ήταν λιγότερο γνωστή. Μέχρι τότε…
Οι Παλαιστίνιοι τρομοκράτες έκαναν επίθεση στο κατάλυμα “31” της Ισραηλινής αποστολής στο Μόναχο, σκότωσαν δύο επί τόπου και συνέλαβαν εννέα αθλητές και μέλη της αποστολής ως ομήρους.
Σε λίγες ώρες έγινε γνωστό ότι η οργάνωση που ονομαζόταν “Μαύρος Σεπτέμβρης”, με αφορμή των διωγμό συμπατριωτών τους από τα χριστιανικά χωριά Ικριτ και Μπίραμ από την παραστρατιωτική ισραηλινή οργάνωση Haganah, απαίτησε την άμεση απελευθέρωση 234 Παλαιστινίων, που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές
Οι Αγώνες διακόπηκαν για μια ημέρα (συνεχίστηκαν κανονικά στην συνέχεια κατόπιν επιθυμία της Ολυμπιακής Επιτροπής και της κυβέρνησης του Ισραήλ) και το ίδιο βράδυ οι Παλαιστίνιοι με τους ομήρους μεταφέρονται στην αεροπορική βάση του Φίρστενφελντμπρουκ.
Εκεί, έπειτα από ανταλλαγή πυρών σκοτώνονται πέντε από τα οκτώ μέλη του “Μαύρου Σεπτέμβρη”, οι εννιά όμηροι και ένας Γερμανός αξιωματικός της Αστυνομίας. Οι υπόλοιποι τρεις τρομοκράτες συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν στην Δυτική Γερμανία, αλλά αφέθησαν ελεύθεροι στις 29 Οκτωβρίου του 1972, μετά την αεροπειρατεία που έκαναν Παλαιστίνιοι στην πτήση “615” της Lufthansa.
Το Ισραήλ απάντησε στην απελευθέρωση των τριών με δύο επιχειρήσεις, τις Spring of Youth και Wrath of God, σκοτώνοντας Παλαιστινίους ως ύποπτους για εμπλοκή στη Σφαγή του Μονάχου.
Πολλά έχουν γραφεί για αυτή την υπόθεση ακόμη και ότι μία οργάνωση νεοναζί ήταν αυτή που τροφοδότησε με βαρύ οπλισμό τους Παλαιστίνιους, αρκετά παράδοξο ομολογουμένως αφού ανάμεσα στα αιτήματα του «Μαύρου Σεπτέμβρη» ήταν και η απελευθέρωση των αριστεριστών τρομοκρατών Αντρέας Μπάαντερ & Ούλρικ Μέινχοφ, ιδρυτών του γερμανικού “Κόκκινου Στρατού”.
Στον Ελληνικό και ξένο κινηματογράφο
Το 2006 κυκλοφόρησε η ταινία «Μόναχο, ποιου άλλου, του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Παρουσιάζει την αντεπίθεσή της Ισραηλινής κυβέρνησης που με απόλυτη μυστικότητα οργανώνει με σκοπό την ανεύρεση και δολοφονία 13 Παλαιστινίων που φέρονται ως υπεύθυνοι για το σχεδιασμό αυτής της επίθεσης. Η ταινία απέτυχε οικονομικά δεν πήρε, αν και είχε προταθεί για πέντε υποψηφιότητες, βραβείο Όσκαρ αλλά και επικρίθηκε έντονα από μερίδα Ισραηλινών και Εβραίων που υποστήριζαν ότι προσπαθεί να διατηρήσει ένα «ηθικό ισοζύγιο» ανάμεσα στην τρομοκρατική επίθεση και την ισραηλινή απάντηση σ’ αυτήν.
Στην Ελλάδα ένα χρόνο μετά την επίθεση προβλήθηκε στις αίθουσες η ταινία «Ο Τσαρλατάνος» του Ερρίκου Θαλασσινού. Στην γνωστή ταινία με τον Βέγγο να γυρνάει με το φορτηγό ψυγείο από την Γερμανία ο Βέγγος (που υποδύεται και τον πατέρα του) πάει από το χωριό του στην Αθήνα και κουβαλάει μαζί το δίκαννο, που του πέφτει στα ΚΤΕΛ και εκπυρσοκροτεί. Στον πανικό που δημιουργείται κάποιος φωνάζει «τρέχτε ο Μαύρος Σεπτέμβρης» και έτσι βρίσκεται κρατούμενος ως παλαιστίνιος τρομοκράτης, ενδεικτικό του πόσο είχε επηρεαστεί ολόκληρος ο κόσμος από την εμφάνιση της τρομοκρατίας προερχόμενη από τον αραβικό κόσμο.