Ας είμαστε ειλικρινείς. Η γυναίκα σε κάθε εποχή χρησιμοποιούσε την σεξουαλικότητά της για να επιτύχει διάφορες επιδιώξεις. Η χρήση αυτή συνεπάγεται στην εκμετάλλευση της αντρικής σεξουαλικότητας, στον βαθμό που αυτή η τελευταία είναι πάντα «πρωτόγονη», αδρή και θυελλώδης, όσο και απλότροπη και ευεξήγητη σε σχέση με εκείνην του αντίθετου φύλου.
Σήμερα, η επιθετική προβολή της γυναικείας σεξουαλικότητας και η εκμετάλλευση του πρωτογονικού χαρακτήρα της αντρικής, έχει λάβει τον χαρακτήρα αυτονόητου πολιτιστικού παραδείγματος στον δυτικό κόσμο. Μετά από αιώνες της περιβόητης «πατριαρχίας», ωστόσο και παρενθετικά, θα τολμούσε κανείς να αναρωτηθεί: ποια θα εμφανιζόταν η σημασία της γυναίκας αν από αυτήν απαλειφόταν η σεξουαλικότητά της; Με άλλα λόγια σε τι θα συνίστατο η αξία της γυναίκας σε μια «ανδροκρατική κοινωνία» αν δεν υπήρχε η σεξουαλική έλξη;
Παράλληλα, δεν είναι τυχαίο ότι η «σεξουαλική απελευθέρωση» και η «γυναικεία χειραφέτηση» χωροχρονικά και ιδεολογικά συμπίπτουν.
Η επιθετικότητα και η βιαιότητα της γυναικείας σεξουαλικότητας κατακλύζει τον δημόσιο χώρο και λόγο, το δημόσιο θέαμα, τις τέχνες, τα κοινωνικά δρώμενα, διαπερνά την καθημερινότητα και το αντρικό υποκείμενο μοιάζει ανυπεράσπιστο έρμαιο μιας παραληρούσας libido που αγωνιά να βρεις πέρας, διέξοδο και πλήρωση.
Ο άντρας ταυτίζει την επιτυχία στο σεξ, τον ολοένα και μεγαλύτερο προσπορισμό ερωτικών συντρόφων, με την κοινωνική επιτυχία. Η αυτοπεποίθησή του και το ύψος της αυτοεικόνας του είναι ανάλογα με το ποσοστό των σεξουαλικών του επιδόσεων. Έχει πια περιπέσει στην παγίδα που η σεξιστική γυναικεία μηχανική έστησε μπρος στα ορμέμφυτά του.
Η σεξουαλική προκλητικότητα έρχεται σήμερα να παγιώσει τον γυναικοκεντρικό μετασχηματισμό της δυτικής κοινωνίας. Οι συνέπειες είναι παράτολμο να αποτυπωθούν. Ακόμα και η γλωσσική σημαντική έχει αμβλυνθεί: ποιο είναι το νόημα της «σεμνότητας» ως αρετής; Υφίσταται άραγε ακόμα σήμερα η διάκριση ανάμεσα σε «αρετή και κακία»;
Η γυναίκα αυτό – ορίζεται ως αδύναμη και έπειτα χρησιμοποιεί αυτήν την «κατοχυρωμένη αδυναμία» σαν όπλο στην έμφυλη διαπάλη, που η ίδια αναμοχλεύει, για να εξέλθει από αυτήν νικήτρια. Στην κοινωνική ζωή, στον εργασιακό χώρο, στην εκπαίδευση, στην οικογένεια. Το τρομερό της όπλο δεν είναι άλλο από την υπερπροβαλλόμενη σεξουαλικότητά της. Ένα όπλο τόσο βίαιο, όσο ευερέθιστη συμβαίνει να είναι η φύση της αντρικής σεξουαλικότητας.
Δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί και ο ρόλος του καπιταλισμού που δημιουργεί την «μόδα» και τα «πρότυπα ομορφιάς» περιοριστικά για να εξυπηρετηθεί το κέρδος. Ουσιαστικά η γυναικεία μόδα δεν απευθύνεται στις γυναίκες αλλά στα σεξουαλικά ένστικτα των ανδρών.
Ωστόσο, πέρα από τον ψόγο για τον εγκλωβισμό της σύγχρονης γυναίκας στον αμοραλισμό που πλασάρεται ως κανονικότητα και ελευθεριάζουσα υγεία, πρέπει να επισημανθούν τα τραγικά αποτελέσματα όλων των ανωτέρω και για την ίδια την γυναίκα.
Αυτή η τελευταία υφίσταται μια κυριολεκτικά τραγική, αυτοκαταστροφική αυτοπαγίδευση. Διότι η κοινωνική συμπεριφορά της, ενώ νομίζει ότι υπηρετεί την ελευθερία, ενώ θεωρεί ότι προάγει την αυτοέκφραση, την αυτοπραγμάτωση και την αυτοανάδειξη, την αυτάρκεια, στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα διαφορετικό από το να καθίσταται με δική της πρωτοβουλία, έχοντας ταυτόχρονα χάσει την αιδώ, την κοσμιότητα, την φυσική της αξιοπρέπεια, δέσμια του αδηφάγου «κόσμου των ανδρών». Με άλλα λόγια η σεξουαλική προκλητικότητα της γυναίκας την κάνει ουσιαστικά να περιστρέφεται γύρω από την αντρική σεξουαλική εξουσία του άντρα. Η αναφορά της βρίσκεται σε αυτόν χωρίς η ίδια να το αντιλαμβάνεται. Γίνεται δορυφόρος της «πατριαρχίας», να η τραγική ειρωνεία.
Βέβαια, για το έλλογο αντρικό υποκείμενο που χωροθετεί την ύπαρξή του πέρα και έξω από την ανεξέλεγκτη τυραννική λειτουργία των ενστίκτων, η σύγχρονη πρόταξη της γυναικείας σεξουαλικότητας είναι αποκρουστική, όχι από την ηθικιστική θέση ενός κάποιου πουριτανισμού, αλλά διότι συνάγεται η προσπάθεια να πληγεί αθέμιτα ο πυρήνας της προσωπικότητάς του. Ό,τι είμαστε δεν περιορίζεται στην γενετήσια φύση μας.
Δυστυχώς και ίσως παραδόξως, σε αντίθεση με ό,τι κανείς θα περίμενε εποπτεύοντας την επιπολή των πραγμάτων, η πανσεξουαλική δυτική κοινωνία μας, είναι βαθιά ανερωτική. Προσκολλημένη και κατακλυσμένη σε βαθμό νεύρωσης με το σεξ, αλλά ανερωτική. Ρόλος ενός υγιούς αυτοφυούς κοινωνικού κινήματος θα είναι ίσως στο μέλλον η δια βίου μαθητεία και των δύο φύλων στην απαράφθορη φύση του έρωτα.
Άγγελος Δημητρίου