γράφει ο Γιάννης Παπαθανασίου
Γενικά στην πατρίδας μας, τον τόπο που γέννησε την φιλοσοφία και αναβάθμισε τον διάλογο από περιττή διαδικασία σε υψηλή αξία, σήμερα παρατηρείται δυστυχώς από-ιδεολογικοποίηση των μαζών. Η ψήφος πλέον δεν εκκινεί από πολιτικές απόψεις αλλά κυρίως έχει χαρακτηριστικά συναλλαγής. Ποιος μου δίνει περισσότερα και πιο ταιριαστά στις άμεσες υλιστικές μου ανάγκες; Αυτόν θα ψηφίσω…
Οι ελάχιστοι που επιχειρηματολογούν στοιχειωδώς προέρχονται κυρίως από τα λεγόμενα άκρα, δεξιά και αριστερά, κυρίως όμως τα αριστερά. Βλέπουμε, λοιπόν κομμουνιστές και αναρχικούς να προβάλουν μετά μανίας τα ιστορικά πρόσωπα που χάραξαν τις θεωρητικές τους πεποιθήσεις. Συχνά μάλιστα πρώτα θα αναφέρουν τι είπε πριν από δεκαετίες ο ιδεολογικός τους ινστρούκτορας, ο επί Γης προφήτης τους, και έπειτα απλά θα σχολιάσουν την επικαιρότητα.
Ο Λένιν, ο Μαρξ, ο Τρότσκι, ο Μπακούνιν, ο Σκαρίμπας, ο Κορδάτος και πολλοί άλλοι αριστερόστροφοι διανοούμενοι είναι καθημερινά ωσεί παρόντες στις συζητήσεις και την επιχειρηματολογία των πολιτικών τους απογόνων. Απ’ την άλλη ακόμα και οι φιλελεύθεροι δεν διστάζουν να αναφερθούν στον Φρίντμαν, τον Χάγιεκ και φυσικά τον εγχώριο πατρώνα τους και ιερό τέρας του σύγχρονου ελληνικού κράτους Ε. Βενιζέλο.
Φθάνοντας όμως στον εθνοκεντρικό χώρο τα πράγματα περιπλέκονται. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούν ξερά χιλιοειπωμένα τσιτάτα ή επαναλαμβάνουν σχεδόν μηχανικά λόγια αποτυχημένων πολιτευτών και συνοικιακών εθνοπατέρων της αρεσκείας τους. Αλλά και όσοι προσπαθούν να το ψάξουν λίγο περισσότερο καταλήγουν στην θεοποίηση διφορούμενων προσωπικοτήτων του παρελθόντος, που εμφορούμενοι από δυτικολαγνεία, συχνά μηδενίζουν τον βασικό βραχίονα του έθνους, την Ορθοδοξία. Ακόμα χειρότερα πολλοί εμμένουν σε θεμελιωτές ξένων ιδεολογικών και φιλοσοφικών ρευμάτων, που ουδεμία σχέση έχουν με την δική μας ταυτότητα.
Είναι απαραίτητο λοιπόν οι νέοι εθνικιστές να αναζητήσουν και να αναδείξουν νέα ιδεολογικά πρότυπα. Μανιφέστο μας δεν μπορεί παρά να είναι η θρυλική απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Πορθητή πριν την Άλωση, καθώς και τα απομνημονεύματα των Αγωνιστών του ’21. Κείμενα που σημάδεψαν τους εθνικούς μας αγώνες και υπογράφτηκαν με αίμα ηρώων. Είναι αδιανόητο, έπειτα, να αγνοούμε τα κείμενα του Γρίβα Διγενή, του σπουδαιότερου αγωνιστή των εθνικών αγώνων του περασμένου αιώνα. Επίσης, πρέπει να ανδειχθούν ξεχασμένοι διανοητές, όπως ο πατέρας του ελληνορθόδοξου ταυτοτισμού Φώτης Κόντογλου, ο σπουδαίος αντιμοντερνιστής λογοτέχνης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο εθνικόφρονας ιστορικός Σαράντος Καργάκος. Κοντά σε αυτούς υπάρχουν και πολλοί ακόμα που κινούμενοι από αγνά πατριωτικά αισθήματα, αλλά και πίστη στην Ορθόδοξη πίστη μας, τόλμησαν να σκεφτούν κόντρα στο επικρατές εθνομηδενιστικό ρεύμα.
Αν, επομένως, η επίκληση των ιδεολογικών προγόνων είναι ο καθρέπτης κάθε ιδέας στο σήμερα, μέχρι τώρα ο εθνικισμός αντικατοπτρίζονταν θολός. Καιρός αυτό να αλλάξει! Εφορμώντας απ’ το παρελθόν ας κάνουμε ένα μεγάλο βήμα προς το μέλλον των ιδεών μας και συνεπώς του Έθνους μας.