Όσα παρακολουθεί η κοινή γνώμη τις τελευταίες ημέρες με την «εισβολή» των παρανόμων μεταναστών στα ελληνικά σύνορα είναι ακριβώς αυτό: ένα σκηνικό προσαρμοσμένο στα «τηλεοπτικά μας αισθητήρια» που σκοπό έχει την παραγωγή συγκεκριμένων εντυπώσεων τις οποίες κάποιοι αναμένουν να καρπωθούν.
Διότι, τι φυσικότερο από το να πραγματοποιείται μια «εισβολή» δια της επίσημης οδού των συνοριακών εισόδων και οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας να μην γνωρίζουν τίποτε από πριν και να παριστάνουν ότι εκπλήσσονται.
Σαν να μην υπήρχε το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, αλλά περίμενε να ξεσπάσει για να το αντιμετωπίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσω των ταλαίπωρων αστυφυλάκων και επαγγελματιών οπλιτών, που περιφέρονται στις οθόνες των καθώς πρέπει πολιτών και παίζουν πόλεμο με τριτοκοσμικούς «εισβολείς».
Εκείνο που συνέβη είναι ότι αυτό το γεγονός στήθηκε για να εξυπηρετήσει το επικοινωνιακό πλαίσιο πολιτικής των κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας, χωρίς καν να υπάρχει συμφωνία μεταξύ τους. Και οι δύο κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν την μάζα των παρανόμων μεταναστών για να επιδείξουν την αποφασιστικότητά τους. Και ο Ερντογάν αλλά και ο Μητσοτάκης έχουν πολλούς λόγους για να επιχειρήσουν να αξιοποιήσουν αυτόν τον «πόλεμο».
Σε ότι αφορά τον Μητσοτάκη, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρίας για να δομήσει το προφίλ της κυβέρνησης που «επιλύει το μεταναστευτικό», παρότι ξέρουμε όλοι πολύ καλά από την καθημερινότητά μας και μόνο ότι το πρόβλημα παραμένει. Όπως επίσης ότι τούτη εδώ η σημερινή είναι μια φαιδρή εντολοδόχος κυβέρνηση. Το πρόβλημα παραμένει όχι μόνο ως προς την τελευταία του έκφραση, του «προσφυγικού», αλλά και ως προς την πρώτη που οριστικοποιήθηκε με τις χιλιάδες ελληνοποιήσεις αλλοεθνών.