του Gabriele Adinolfi
μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Romans-sur-Isère, Δουβλίνο αλλά πρώτα υπάρχει η επίθεση στη Μαδρίτη εναντίον ενός ιδρυτή του Vox και οι συγκρούσεις στο Ρότερνταμ. Η στρατηγική έντασης κινείται σύμφωνα με πολύ ακριβή μοτίβα. Το παράδειγμα είναι αυτό το ιταλικό των δεκαετιών 60-80 που λειτουργεί ως εξής.
Πρώτα απ ‘όλα, επιτρέπεται σε ταραχοποιούς χώρους να ξεσηκώνονται και να δρουν ατιμώρητα, χωρίς να παρεμβαίνει κανείς από το κράτος για να σβήσει τη φωτιά. Αυτό συνέβη στην Ιταλία με τους εξεγερμένους «χώρους» της άκρας αριστεράς και αυτό συμβαίνει σήμερα για τα περιβάλλοντα των τζιχαντιστών σε όλη την Ευρώπη. Εδώ και καιρό, όταν αυτοί οι χώροι διαπράττουν αδικήματα, δεν εντοπίζονται οι ένοχοι. Εάν είναι απολύτως αδύνατο να μην συλληφθούν, τότε αποφυλακίζονται το συντομότερο δυνατό. Κάποιοι φροντίζουν πάντα ώστε η δικαστική εξουσία που τους αντιμετωπίζει, να είναι πολύ επιεικής. Αυτό τους πείθει ότι μένουν ατιμώρητοι.
Οι τρομοκράτες είναι πάντα μειοψηφία, ακόμη και μεταξύ των δικών τους ανθρώπων. Για να πετύχει η στρατηγική της έντασης και άρα να βρουν γύρω τους την απαραίτητη στήριξη και εναλλακτικές λύσεις, πρέπει να δημιουργηθεί «κατάσταση απειλής» και γι’ αυτό πρέπει να τοποθετηθεί ένα σκιάχτρο. Το 1970 στην Ιταλία, ήταν η απόπειρα πραξικοπήματος Borghese (1), ένα πραξικόπημα που ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί και που είδε τους ίδιους τους πρωταγωνιστές να εγκαταλείπουν την τελευταία στιγμή, αλλά επέτρεψε στη συμμορία Feltrinelli (2) να συγκεντρώσει ανήσυχους ανθρώπους γύρω της και να δώσει ζωή στην κόκκινη τρομοκρατία. Στη Γαλλία η «απειλή» για τους “banlieues” (3) ήταν το φαινόμενο Zemmour, έντεχνα μονταρισμένο, το οποίο εκτός από ακατανόητη χρηματοδότηση, έλαβε τεράστια δημοσιότητα. Με αυτόν τον τρόπο έδωσε μια δικαιολογία και ένα λόγο κινητοποίησης στο τρομοκρατικό κομμάτι και έπειτα περνάνε όλα μετά στη φάση του εξοπλισμού. Η ιταλική άκρα αριστερά ήταν εξοπλισμένη από πολλά διαφορετικά «μέρη», το ίδιο ισχύει και για τους “banlieues”. Ο εξοπλισμός δεν χτυπήθηκε ποτέ, γιατί η εσωτερική αταξία ευνοεί τη διατήρηση των ολιγαρχιών σε κάθε έθνος και είναι μέρος των διεθνών παιχνιδιών εξουσίας.
Από τον επανεξοπλισμό περνάμε στον εντυπωσιασμό που παράγει μιμήσεις. Το μακελειό στην Crépol στις 18 Νοεμβρίου, είναι ξεκάθαρα μια απομίμηση της σφαγής της 7ης Οκτωβρίου στο ισραηλινό rave party. «Το να σκοτώσεις έναν Γάλλο δεν είναι έγκλημα» αντικαθιστά το «το να σκοτώσεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα» της δεκαετίας του 70, γιατί είναι αδύνατο να μην ταυτοποιηθούν ή να συλληφθούν οι δολοφόνοι του δεκαεξάχρονου Τόμας, που έφτασαν στην Crépol από τη γειτονιά de la Monnaie του Romans-sur-Isère, φωνάζοντας συνθήματα τζιχαντιστών και «θάνατος στους λευκούς!». Η απειλή που δημιουργήθηκε στο «τραπέζι», λειτούργησε επειδή κάποιοι γενναίοι νέοι συγκεντρώθηκαν για να δώσουν ένα μάθημα στους δολοφόνους, αλλά ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα από την αστυνομία και στη συνέχεια κατέληξαν σε μπελάδες με το νόμο. Κάτι που δεν συμβαίνει συχνά σε δολοφόνους τζιχαντιστές. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση σημειώνουμε πώς χρησιμοποιείται το βελούδινο γάντι με τους δολοφόνους της Crépol και με ποιο τρόπο ελαχιστοποιήθηκε το έγκλημα της απαγωγής, η απογύμνωση και το βασανιστήριο ενός αγοριού στο Monnaie από τη συμμορία. Αν οι υποθέσεις αναποδογυρίζονταν, θα είχαν συλληφθεί όλοι σε λίγες ώρες και θα είχαν καταδικαστεί αμέσως σε είκοσι χρόνια φυλάκιση.
Είμαστε ακόμα στο πλαίσιο της στρατηγικής της έντασης, γιατί οι τρομοκράτες πρέπει να αυξάνονται μέχρι να φανεί χρήσιμο και όσοι τους εναντιώνονται δεν πρέπει να έχουν ελευθερία κινήσεων καθώς, εξαιτίας αυτού, θα μπορούσε να συμβεί ένα φαινόμενο μαζικής μίμησης που θα κινδύνευε να κλείσει το παιχνίδι. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει καταστροφικό. Οι δύο «αντίπαλοι» δεν απολαμβάνουν τις ίδιες νομικές εγγυήσεις γιατί στους τρομοκράτες, εφόσον τους βολεύει, επιτρέπονται τα πάντα, ενώ όσοι υπερασπίζονται το έθνος τους υφίστανται βάναυσες διακρίσεις. Αλλά μακροπρόθεσμα όλοι θα πληρώσουν ακριβά. Όλοι εκτός από τους θιασώτες. Αυτό που οπωσδήποτε δεν πρέπει κάποιος να κάνει σε αυτή την κατάσταση είναι να χάσει την ψυχραιμία του. Δεν είναι δυνατόν να λυθούν τα πάντα με μια σκληρή μάχη σε ναρκοθετημένο έδαφος.
Είναι απαραίτητο να διατηρήσουμε τα νεύρα μας ψυχρά, να έχουμε μια πολιτική διαύγεια αναλαμβάνοντας μια διάφανη και καθαρή πολιτική , μια ικανότητα ενημέρωσης δημοσίως και να εξασκηθούμε σε μια ύφανση σχέσεων που θα μας επιτρέπουν να σπάσουμε αυτό το πλέγμα και να ξεφύγουμε από την αναγκαστική επιλογή μεταξύ καταστολής και παράδοσης. Το θέμα δεν είναι καθόλου να κάνουμε αλόγιστες κινήσεις, αλλά να αναστοχαστούμε και να μην μας πιάσουν απρόοπτα όπως πάντα. Γιατί μέχρι στιγμής είναι ένα déjà vu.
- Borghese – Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, στα ταραγμένα και βίαια χρόνια στην Ιταλία, έγινε μια απόπειρα πραξικοπήματος από ακροδεξιούς και κάποιους νεροφασίστες, με αρχηγό τον βετεράνο αξιωματικό του Β παγκοσμίου πολέμου Borghese. Ενώ όλα ήταν έτοιμα και σε συνεννόηση με κάποια τμήματα του στρατού και της πολιτοφυλακής, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το πραξικόπημα, από «κάπου» δόθηκε διαταγή μη εκτέλεσης του σχεδίου. Πρόκειται για ακόμη ένα μυστήριο της ιταλικής πολιτικής σκηνής εκείνα τα χρόνια…άλυτο!
- Feltrinelli – Ένας πολύ πλούσιος εκδότης, μπλεγμένος σε πολλές καταστάσεις, ο οποίος οργάνωσε και εξόπλισε αριστερές τρομοκρατικές ομάδες, υπεύθυνες για ξυλοδαρμούς, τραυματισμούς, βομβιστικές ενέργειες αλλά και δολοφονίες ενάντια σε εθνικιστές.
- Banlieues – Οι διάσημες συνοικίες του Παρισίου, με τις τεράστιες πυκνοκατοικημένες πολυκατοικίες, γεμάτες από Αφρικανούς και Ασιάτες. Από εκεί ξεκινούν όλες οι ομάδες των μεταναστών για τα επεισόδια αλλά και όλες οι τρομοκρατικές οργανώσεις.