Βρισκόμαστε λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές. Λίγες εβδομάδες από την πρώτη ουσιαστική εκλογική κριτική της κυβερνώσας αριστεράς. Όλος ο μεταπολιτευτικός κόσμος είναι σε ρυθμούς προεκλογικούς, με τις περιοδείες, τους τσακωμούς, τα θεάματα και όλα όσα συνθέτουν το πολιτικό μας τσίρκο.
Εκτός όμως από τα ανωτέρω και το κυνήγι υποψηφίων που θα φέρουν ψηφαλάκια, ασχέτως της πολιτικής τους αξίας, αξιοσύνης ή και ικανότητας ακόμα, στα κομματικά μαγαζιά δεν έχουν ξεχάσει κάτι πολύ σημαντικό. Αυτό που τους έχει δώσει οξυγόνο τις τελευταίες δεκαετίες: την προπαγάνδα. Η προπαγάνδα τους όμως είναι στοχευμένη. Όχι, δεν στοχεύουν στα αντίπαλα κόμματα, εκεί μεταχειρίζονται πολύ πιο ταπεινά μέσα. Η προπαγανδιστική τους στόχευση είναι ο αντιεθνικιστικός τους αγώνας. Ένας αγώνας πολύ βασικός για όλους τους, καθώς όλοι οι μεταπολιτευτικοί συμφωνούν στο ότι εχθροί τους είμαστε εμείς.
Αν παρατηρήσει κανείς τις δηλώσεις των υποψηφίων, δύσκολα δεν θα ακούσει κάτι το αντιεθνικιστικό.
Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, έντυπα και φυσικά προβοκατόρικες δηλώσεις, όλα αυτά πρέπει να αντιμετωπισθούν από εμάς, από τον καθένα μας ξεχωριστά.
Τα εθνικιστικά κόμματα, ασχέτως της δημοσκοπικής τους παρουσίας, δέχονται ομοβροντίες από το κοινοβουλευτικό κατεστημένο, κάτι το οποίο μόνο τον φόβο τους μαρτυρά. Μας φοβούνται, είναι αλήθεια. Είμαστε πολύ επικίνδυνοι πολιτικά και σπουδαίοι ιδεολογικά για να μας αγνοήσουν.
Οι προδότες της Μακεδονίας, οι μνημονιακοί, οι απάτριδες, οι άθεοι, οι διαβρωτές της υγιούς κοινωνίας, οι επαναστάτες με την αστυνομική προστασία, ξέρουν ποιους πρέπει να προσέξουν.
Προσέχουν εμάς, τον μόνο τους αντίπαλο.
Εμάς που είμαστε εκείνοι που έχουμε μάτια και βλέπουμε, αυτιά και ακούμε, στόμα και μιλάμε.
Αυτό θέλουν, να μας εξαφανίσουν από τον ιδεολογικό-πολιτικό χάρτη της Ελλάδας, όπως ονειρεύτηκαν κάποτε και για πολλά μέρη της Βορείου Ελλάδος. Εμείς όμως δεν είμαστε εξαρτημένοι. Αντιθέτως, από εμάς εξαρτώνται πολλά!
Από εμάς εξαρτάται να μας δουν οι πολλοί, να μιλάμε και να μας ακούσουν.
Ο καθεστωτικός συρφετός ουρλιάζει, όχι για να ακουστεί (και τι να πει πλέον άραγε;), αλλά για να κρύψει τις δικές μας φωνές, τις φωνές της ελπίδας, της υπερηφάνειας και της μαχητικότητας.
Ως το έσχατο ανάχωμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας, θα μας βρουν εκεί, θα μας βρουν μπροστά τους.
Όρθιους και με τις γαλανόλευκες στα χέρια.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται είναι σημαντικές, τα γεγονότα τρέχουν και στους πολιτικούς μας έχει ανοίξει η όρεξη. Σε άλλους γιατί θέλουν πάλι τις κυβερνητικές καρέκλες και σε άλλους γιατί δεν μπορούν να τις αποχωριστούν.
Από το μέρος μας θέλει προσοχή και επιμονή. Θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά…
Δύναμη, υπομονή και πίστη!
Μιχάλης Τάντης