Το κράτος για την μεταπολιτευτική σαπίλα, είναι ο κουμπαράς που γεμίζει τις τσέπες όσων θελήσουν να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί. Για τους υγειώς σκεπτόμενους ανθρώπους το κράτος, είναι η πολιτική – νομική ενσάρκωση του έθνους.
Ως κουμπαράς των ανεπάγγελτων ανθρώπων αλλά επαγγελματιών πολιτικών, το κράτος πρέπει να φυλάσσεται πλήρως από όλους όσους το απειλούν. Ως μια νομική ενσάρκωση όμως του έθνους, το κράτος είναι κάτι πολύ σπουδαίο και το οποίο πρέπει να παρέχει ασφάλεια σε όλους όσους το αποτελούν.
Για την κυβερνώσα αριστερά και την σχέση της με την δημόσια τάξη και ασφάλεια δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η τελευταία τετραετία, αποτελεί το απολύτως ξεκάθαρο δείγμα πολιτικού προσωπικού, που αντί να υπηρετεί το κράτος, το χρησιμοποιεί αδιαφορώντας για το σύνολο. Μπορεί οι απόγονοι των κουκουέδων να μας μιλάνε για ασφάλεια, άρα και για ελευθερία, αλλά και σε αυτόν τον τομέα κατάφεραν ό,τι και οι πρόγονοί τους μετά την αποχώρηση των Γερμανών: να επιφέρουν το χάος.
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το τι γίνεται στην Αθήνα κάθε Σαββατόβραδο ή τι έγινε στην Κόρινθο ή για το πως ο Σταθμός Λαρίσης έγινε σημείο διαμαρτυρίας μερικών δεκάδων “παρατύπων” μεταναστών…
Ζούμε στη χώρα που πραγματικά ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Αρκεί αυτό που θέλει να είναι χαοτικό και να απέχει μίλια από ένα τυπικώς, έστω, πολιτισμένο κράτος.
Είναι εύκολο να βάλει κάποιος φωτιές σε κάδους ή να επιτεθεί σε αστυνομικούς.
Αυτό που είναι δύσκολο είναι κάποιος να μη βάλει σιδεριές στα παράθυρα του σπιτιού του ή να μπορεί να περπατήσει όπου θέλει, όταν θέλει, για όσο θέλει.
Αυτή την ελευθερία μας την έχουν στερήσει, λόγω της πασιφανούς ανικανότητάς τους να διοικήσουν. Η επίφαση της κακώς εννοουμένης ελευθερίας δεν μπορεί πλέον να καλύψει την ανεπάρκειά τους.
Οι μεταπολιτευόμενοι, δέχονται ότι ευθύνονται και εκείνοι για την σημερινή κατάσταση, αλλά δικαιολογούνται λέγοντας ότι δεν έλαβαν τα δραστικά μέτρα που έπρεπε γιατί θα τους αποκαλούσαν φασίστες (τι άλλο;). Έφτασε όμως η στιγμή που οι πολίτες ζητάνε τα αυτονόητα, ζητάνε αυτά που εθνικιστές απαιτούμε από το κράτος εδώ και πολλά χρόνια.
Ποιος δεν έχει ακούσει έστω έναν συμπολίτη μας να ζητά δραστικά, αν όχι σκληρά, μέτρα ώστε να αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα;
Έχουμε ξεφύγει πλέον από τη γνωστή ατάκα “Μια χούντα μας σώζει”.
Η κατάσταση έχοντας ξεφύγει τόσο, έκανε πολλούς να μην μιλάνε αόριστα για μια “χούντα” αλλά για κάποιον Μανιαδάκη ή Λάδα…
Είναι νομοτελειακό: Εκφράζουμε το αυτονόητο και αυτό που χρειάζονται οι συμπολίτες μας. Το εκφράζουμε και θα το εφαρμόσουμε.
Οι άλλοι τελειώνουν…
Μιχάλης Τάντης