γράφει ο Δημήτρης Μπουγιώτης
Στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες νόμοι που διέπουν τη ζωή μας. Νόμοι που ενώπιον ενός δικαστηρίου ένας δικηγόρος ή δικαστής μπορεί να επικαλεστεί για την έννομη τάξη, όμως στην προσωπική μας ζωή είναι ανεφάρμοστοι. Για παράδειγμα ο αντικαπνιστικός νόμος ως τώρα. Υπήρχε αλλά στα περισσότερα σημεία δεν εφαρμοζόταν. Όπως ο δακτύλιος, που επιφέρει ένα βαρβάτο χρηματικό πρόστιμο εάν συλληφθείς, αλλά επί της ουσίας κανένας δεν παρακολουθεί. Η λήψη ορισμένων φαρμάκων που χρήζουν απαραιτήτως συνταγογράφησης ιατρού αλλά κάποιοι φαρμακοποιοί το πουλούν δίχως συνταγή.
Σε μια τέτοια σφαίρα ανεφάρμοστων μέτρων ΔΕΝ πρέπει να μπει το πανεπιστημιακό άσυλο. Η κατάργησή του αποτελεί ζωτική σημασία για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Γιατί αρμόδιο όργανο για την προσωρινή άρση του ασύλου και δότης άδειας επέμβασης δημόσιας δύναμης είναι το Πρυτανικό Συμβούλιο για τα Πανεπιστήμια και το Συμβούλιο για τα ΤΕΙ, με δικαίωμα ψήφου όλων των μελών τους. Οι παραβάτες του ακαδημαϊκού ασύλου τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών.
Αυτό όμως δεν έχει συμβεί σχεδόν ποτέ. Με όσα ποινικά αδικήματα συντελούνται στα πανεπιστημιακά ιδρύματα θα έπρεπε η αστυνομία να είναι σε μόνιμη βάση εντός των κτηρίων. Τραγελαφικές καταστάσεις σε πορείες με βόμβες μολότοφ και η αστυνομία να μην μπορεί να παρέμβει. Ρουκέτα κατά κλούβας της αστυνομίας από την πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας και στα προπύλαια να υπάρχει νεκρή ζώνη. Το Α.Π.Θ, το ΠΑ.ΜΑΚ, η Πάντειος και η ΑΣΟΕΕ κέντρα παραεμπορίου και ναρκωτικών και άλλα αναρίθμητα παραδείγματα.
Δεν είναι δυνατόν στην χώρα που γεννήθηκε η παιδεία και ο πολιτισμός τα ανώτατα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα να είναι υποδιαίεστερα από αυτά της Μποτσουάνας και της Νιγηρίας. Η αισθητική και η κουλτούρα των μπαχαλάκιδων, η έλλειψη αξιολόγησης των καθηγητών, και η κλειστή πανεπιστημιακή κάστα που σε μεγάλο βαθμό υπέθαλπε την ανομία και την υποβάθμιση θα πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν για τη χώρα μας και μάλιστα άμεσα.
Στρατηγικός στόχος της κατάργησης του ασύλου πρέπει να είναι η ήττα του πολιτιστικού μαρξισμού. Ένα σύμβολο ανέγγιχτο, το οποίο εξυπηρετούσε μόνο πολιτικές σκοπιμότητες της αριστεράς και αντιθέτως δεν άφηνε περιθώρια στην ελεύθερη διάδοση των ιδεών, ούτε στην επιστημονική έρευνα.
Εάν επιτευχθεί η ολική κατάργηση και όχι μερική και φανεί στην πράξη, οφείλουμε να βάλουμε μια νέα ατζέντα στο τραπέζι που κοντράρει και άμεσα το κυβερνών κόμμα. Είναι η κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων. Το τέκνο της μεταπολιτευτικής πολιτικής. Όλα τα μεγαλοστελέχη που κυβέρνησαν και κυβερνούν την Ελλάδα, (όσοι φοίτησαν σε ελληνικά πανεπιστήμια) υπήρξαν και μέλη φοιτητικών παρατάξεων. Αλλά μην ξεχνάτε, η εφαρμογή τέτοιων μέτρων ήρθαν μετά από λαϊκή απαίτηση. Ήρθαν μετά το ξεχείλωμα της ελευθερίας που έδωσε η 3η Ελληνική Δημοκρατία στους εν Ελλάδι διεθνιστές. Δεν αποτέλεσε ποτέ κύρια ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας η οποία κυβέρνησε ξανά αυτοδύναμα από το 2004 έως το 2009 και δεν μπόρεσε να περάσει ούτε το νόμο πλαίσιο. Η δύναμη του συντηρητισμού, της παράδοσης και της κοινωνικής ευημερίας ανάγκασαν τη σημερινή κυβέρνηση να πάρει τέτοιες αποφάσεις. Ελλείψη εθνικής αντιπολίτευσης οφείλουμε να δημιουργήσουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση. Για την πολιτική του αύριο.