Στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις οι εθνικιστικές δυνάμεις απέτυχαν ολοκληρωτικά να πείσουν τους συντηρητικούς εκλογείς πως η ηχηρή παρουσία τους στη Βουλή είναι εθνικώς αναγκαία, για να πληρωθεί το μακρόβιο πολιτικό κενό ανάμεσα στη ΝΔ και τη ΧΑ. Οι εγκλωβισμένοι στη μωροφιλοδοξία, την αρχομανία και την ιπποτυφία τους αρχηγίσκοι του Χώρου βιώνουν πλέον συνειδητά την παρεπόμενη περιθωριοποίησή τους στον δημόσιο βίο και μετρούν φρούδες ελπίδες για μία σωτήρια επαναφορά τους στο επίκεντρο των εξελίξεων.
Με καταγεγραμμένη στη συνείδηση του πατριωτικού κόσμου την ανικανότητα των τελευταίων να παρουσιαστούν εύλογα ως μία υπεύθυνη κυβερνητική εναλλακτική απέναντι στην εθνομηδενιστική Αριστερά και τους ενδοτικούς φιλελεύθερους, είναι κοινό μυστικό πως όλοι στοιχηματίζουν σε κάποια άγνωστα πρόσωπα της νέας γενεάς, τα οποία θα αναλάβουν το βάρος να ηγηθούν αποφασιστικά του πληγέντος Πατριωτικού Χώρου, να τον ανασυντάξουν και να συγκροτήσουν ένα πλειοψηφικό μέτωπο σύγκρουσης με τα κρίσιμα συγκαιρινά προβλήματα του Έλληνα.
Μένει, όμως, συχνά απαρατήρητο πως στους κόλπους της επίμαχης νέας γενεάς, στην οποία προσβλέπουν υπομονετικά όλοι, εκκολάπτεται μία ιδιώνυμη κατηγορία εθνικοφρόνων, οι οποίοι σφετερίζονται προκλητικά τις Ιδέες μας και διεξάγουν ύπουλα εδώ και καιρό έναν βρώμικο πόλεμο κατά των αδέσμευτων παιδιών με αγνά και ακομμάτιστα πατριωτικά αισθήματα, τα οποία σιχαίνονται να συγχρωτιστούν με τον δικό τους συρφετό. Η επωαζόμενη τάξη αυτών των κίβδηλων Πατριωτών τέρπεται να εξυμνεί ξενόδουλους πολιτικάντηδες και να υπερασπίζεται με υιική στοργή την πατρίδα της, τις Βρυξέλλες, σε κάθε παράλογη επιβολή της προς τα εθνικά κράτη. Εκείνα τα πολλάκις κουστουμαρισμένα κυριλέ παιδιά, με ενοχές και τύψεις απέναντι στην Αριστερά, χωρίς ένστικτο επίθεσης και πάντα πρόθυμοι να δικαιολογήσουν ακόμα και την πιο άδικη πολιτική λιτότητας των μνημονιακών ετών, παριστάνουν μία κάστα συνετών προασπιστών του εθνικού συμφέροντος.
Ως κατ’ επίφασιν δημοκράτες ηδονίζονται να περιφρονούν το λαό ως αμαθή, που δεν αντιλαμβάνεται το μεγαλείο των Υπουργών του χαρατσιού, να του υποδεικνύουν τις υποχρεώσεις του, να διατυμπανίζουν πως δεν ξέρει να αποφασίζει σωστά και σκαρφίζονται μονίμως μεθόδους περιορισμού της συμμετοχής του στην εξουσία. Υποτιμούν τους απλούς λαϊκούς ανθρώπους, τους οικογενειάρχες και τους επαρχιώτες, διότι μισούν κατά βάθος την αυθεντικότητα του τρόπου ζωής τους. Γράφουν στα απόκρυφά τους την Εκκλησία, την οποία θυμούνται μόνο στις εορταστικές συνάξεις, που συμπίπτουν με την προεκλογική περίοδο, και έχουν τόση σχέση με την ελληνική παράδοση όσο μία γάτα μ’ ένα λιοντάρι.
Θεωρούν πως το Εθνικό Κίνημα δεν έχει λαϊκές ρίζες, αλλά πρέπει να νοημοτοδοτείται, εντέλλεται και καθοδηγείται από κάποιες φρικτές ψευτοελίτ της γκρότεσκης διανόησης. Υποστηρίζουν πως ο Χώρος εκφράζεται από κάποιες περσόνες, που έκαναν καριέρα με είδη κηπουρικής, προδίδοντας συντρόφους, και διακρίνουν το μέλλον της Ελληνικής Δεξιάς σε πολιτικώς συγκαλύψαντες ασελγούντας εις ανηλίκους. Ως όψιμοι μακεδονομάχοι, που έσπευσαν υποκριτικώς να φωτογραφηθούν με δακρυσμένα τα μάτια από τα δακρυγόνα στα Συλλαλητήρια, ξερόβηχαν, όταν τους ρωτούσες τη θέση τους για τη σύνθετη ονομασία και δίνουν μέχρι τώρα ρεσιτάλ νομομάθειας και σωφροσύνης, για να μας πείσουν για το αδύνατο της Αντίστασης, ώστε να συσκοτίσουν τη δική τους υποχωρητικότητα, την οποία βαπτίζουν ως τη μοναδικά υπεύθυνη εθνική θέση.
Σε κάθε επέτειο της 4η Αυγούστου ο Πατριωτικός Χώρος μνημονεύει την εγκαθίδρυση του Εθνικού καθεστώτος του Πατέρα της Νίκης Ιωάννου Μεταξά. Στον αντίποδα αυτής της γκρούπας, που αμφιέννυται κυνικά το ένδυμα της Πατριωτισμού, οι αληθινοί Νέοι παραδοσιοκράτες και Εθνικόφρονες έχουν ιερό καθήκον να καταδείξουν την υποκρισία των παραπάνω, να αντλήσουν δύναμη από τα Εθνικά Ιδεώδη της Νεολαίας του Μπάρμπα-Γιάννη και να αγωνιστούν με άτρωτο αντιστασιακό σθένος για τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης ελληνικής ορθόδοξης νεολαίας, η οποία θα αναγνωριστεί από τον λαό ως μία σοβαρή νεανική εθνική αντιπρόταση, θα καταστεί επάξια συνεχιστής του έργου της ΕΟΝ και θα εργαστεί ακατάπαυστα, για να προσφέρει στο Έθνος την ευτυχία, που του στέρησαν αμοραλιστές και απάτριδες.
Πέτρος Νικολού