Η εικόνα δεκάδων γυναικών, να περιμένουν έναν Τούρκο (με αλβανο-σκοπιανή καταγωγή) πρωταγωνιστή καθημερινής σειράς είναι πραγματικά τραγική.
Τραγική αν αναλογιστεί κανείς το καλλιτεχνικό μέγεθος του εν λόγω ηθοποιού. Δεν αναφερόμαστε σε κάποιο ιερό τέρας της υποκριτικής τέχνης ή κάποιον ηθοποιό που το ταλέντο του υπερέχει του κάλλους του.
Ένα δημιούργημα της επικρατούσας υποκουλτούρας, ο οποίος κατάφερε με την όψη του να πείσει για τις ικανότητες του ως ηθοποιού.
Για την αμφιλεγόμενη φωτογραφία του στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και την αμφίσιμη χειρονομία του με φόντο την Ελληνική Σημαία, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Υποστήριξε ότι του έπεσαν τα γυαλιά και έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε καχύποπτοι…
Το θέαμα όμως των νεαρών κοριτσιών να παραληρούν στο θέαμα του Τούρκου ξένισε πολλούς.
Θα έπρεπε; Ενδεχομένως όχι. Γιατί; Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν θα πάμε περίπου 15 χρόνια πίσω, τότε που η τηλεοπτική «Εσμεράλντα», επισκέφτηκε τη χώρα μας. Θα πάμε άλλα τόσα χρόνια πίσω. Ιούνιος του 1989.
Στη διασταύρωση Σταδίου και Αιόλου στο κέντρο της Αθήνας, δεκάδες χιλιάδες (κυρίως) γυναικών συγκεντρώθηκαν για να δουν τον τηλεοπτικό «Ριτζ» από τη σειρά «Τόλμη και Γοητεία». Από το μπαλκόνι γνωστού πολυκαταστήματος της εποχής, ο «Ριτζ» έγινε θεατής αντιδράσεων, που μόνο σε πρωταγωνιστή σαπουνόπερας δεν αξίζουν. Και πάλι όμως δεν ήταν υποκριτική αξία, αλλά το καλαίσθητο του θεάματος. Τι και αν μαζί του ήταν η συμπρωταγωνίστριά του «Καρολάιν», ο «Ριτζ» ήταν το κυρίως πιάτο…Ο αρρενωπός πρωταγωνιστής κατάφερε να συγκεντρώσει στην Ομόνοια, περισσότερο κόσμο από όσο μπορεί να μαζέψει το οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα στις μέρες μας. Όχι δεν είναι αστείο, βασικά είναι τραγικό.Όχι για την αποστροφή του κόσμου προς τα κόμματα, αλλά για την κατάντια, του να συνωστίζεται ώστε να δει έναν όμορφο άντρα.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της μεταπολιτευτικής κατρακύλας. Μια μεταπολίτευση, ο οποία αποδείχθηκε ότι είναι το «μαγικό κουτί» που μετατρέπει τους πολίτες σε απλό «λαό» και καθιστά τον πολιτισμό κατώτερο του θεάματος.
Η πολιτισμική σήψη ολοένα και γιγαντώνεται και αυτό το εκμεταλλεύεται ο καλός γείτονας.
Από τη στιγμή που οι Έλληνες παρακολουθούν ό,τι τους σερβίρει το χαζοκούτι, γιατί να μη δει τούρκικα;
Μπορεί μετά τη σειρά να βλέπουν στις ειδήσεις τους Τούρκους να στέλνουν «παράτυπους», αλλά που και που μας στέλνουν κανέναν όμορφο…
Το μεγαλύτερο όπλο του Ελληνισμού ήταν ο πολιτισμός του. Από τον Παρθενώνα στον Μαραθώνα και από τους Δελφούς στις Θερμοπύλες. Οι παρακαταθήκες μας δεν μπορούν να διαγραφούν.
Είναι εκείνες που ως ρίζες θα θρέψουν τους νέους καρπούς, αυτούς που θα αναδείξουν και πάλι τη δόξα αυτής της φυλής!
Μιχάλης Τάντης